Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αποφασίσαμε να σας απευθυνθούμε με κοινή επιστολή για λόγους αυτονόητους: η τοξική ατμόσφαιρα διχασμού μεταξύ ήδη υπηρετούντων Πρωτοδικών και πρώην Ειρηνοδικών, νέων Πρωτοδικών, που διαμορφώθηκε εξαιτίας της εσφαλμένης διαχείρισης του ζητήματος της ήδη πραγματοποιηθείσας ενοποίησης, επιβάλλεται να καταπολεμηθεί ενεργά από όλους μας. Βλάπτει τη Δικαιοσύνη που όλοι ορκιστήκαμε να υπηρετούμε και τραυματίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους Λειτουργούς της. Σε λίγες εβδομάδες αναλαμβάνουμε κοινή υπηρεσία στα Πρωτοδικεία της χώρας. Θα ξεκινήσουμε μονιασμένοι, συναδελφωμένοι και ενωμένοι στην υψηλή κοινή μας αποστολή. Από τον Σεπτέμβριο, θα κριθούμε με βάση την αξία, την επιστημοσύνη και το δικαστικό φρόνημα ενός εκάστου και όχι με βάση την υπηρεσιακή μας προέλευση. Η μεταξύ μας ομόνοια είναι όρος αναγκαίος όχι μόνον για επαγγελματική μας πρόοδο, αλλά και για την ίδια την απονομή της Δικαιοσύνης στη χώρα!

Με την ψήφιση του ν. 5108/2024, με τίτλο «Ενοποίηση του πρώτου βαθμού δικαιοδοσίας, χωροταξική αναδιάρθρωση των δικαστηρίων της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης και άλλες διατάξεις», ολοκληρώθηκε η πρώτη πράξη ενός δράματος που παρακολουθούμε όλοι επί σχεδόν ένα χρόνο. Βασικό χαρακτηριστικό του διαστήματος που προηγήθηκε, γενικά αλλά και ειδικότερα στο θέμα της ενοποίησης, ήταν η ουσιαστική απουσία λόγου και θέσης εκ μέρους της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Η απουσία αυτή οφείλεται πρωτίστως στη συνειδητή επιλογή του απερχόμενου προεδρείου να εμποδιστεί, με κάθε τρόπο, η ουσιαστική συζήτηση για τη μεταρρύθμιση αυτή, ώστε να μην αναγκαστεί να πάρει θέση για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα και να μπορέσει, έτσι, να συνεχίσει την προσπάθεια διάσωσής του στις επικείμενες εκλογές. Η Ένωσή μας απείχε από οποιαδήποτε επί της ουσίας συζήτηση για την ενοποίηση, κρυβόμενη πίσω από ένα “όχι” που σκοπό δεν είχε τη ρεαλιστική διαχείριση της κατάστασης ή την προάσπιση συγκεκριμένης μερίδας συναδέλφων. Αντιθέτως, μοναδικός σκοπός αυτής της τακτικής της πλήρους άρνησης ήταν η συνδικαλιστικά “ωφέλιμη” αποφυγή τοποθέτησης επί της (δύσκολης) ουσίας και πραγματικότητας και ο προσεταιρισμός όσων συναδέλφων, ακριβώς εξαιτίας της στάσης του προεδρείου, δικαιολογημένα βρέθηκαν σε κατάσταση έλλειψης στοιχειώδους πληροφόρησης και ανασφάλειας για το επαγγελματικό τους μέλλον. Θεώρησαν ότι με τον τρόπο αυτό κανείς, Πρωτοδίκης ή Ειρηνοδίκης, δεν θα έμενε στενοχωρημένος και το προεδρείο, όταν η ενοποίηση θα είχε ήδη ψηφιστεί, θα εμφανιζόταν ως ο μοναδικός παράγοντας που αντιστάθηκε στην εκτελεστική εξουσία. Τα πράγματα, βέβαια, δεν εξελίχθηκαν έτσι. Όταν τελικά το προεδρείο αυτοπαγιδεύτηκε στο ηλεκτρονικό δημοψήφισμα που το ίδιο επέσπευσε για να δημιουργήσει άλλοθι, τότε κατέφυγε στη γνωστή τακτική της διπλής ατζέντας και της τοποθέτησης κατά την προαίρεση του ακροατηρίου. Κοινώς, άλλα λέγανε στους Πρωτοδίκες και άλλα στους Ειρηνοδίκες.

Η τακτική αυτή του προεδρείου, δηλαδή η καλλιέργεια εφησυχασμού στην αρχή και στη συνέχεια η υπεκφυγή και ο συνδικαλιστικός στρουθοκαμηλισμός απέναντι στην προαναγγελθείσα πραγματικότητα, συνέτεινε στη διαμόρφωση ενός νομοσχεδίου, το οποίο συντάχθηκε χωρίς ουσιαστική εκπροσώπηση των Δικαστών και των Εισαγγελέων. Πέραν, όμως, της αλήθειας, παράπλευρη απώλεια της καταστροφικής διαχείρισης του ζητήματος της Ενοποίησης από το προεδρείο, ήταν και η ενότητα του Σώματος, το οποίο οδηγήθηκε σε μία άνευ προηγουμένου εσωτερική αντιπαράθεση, η οποία θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Το προεδρείο, αντί να παριστάνει ότι δεν είχε ιδέα για την προ πολλού καιρού προαναγγελθείσα ενοποίηση, όφειλε να έχει φροντίσει για την έγκαιρη και ειλικρινή ενημέρωση των συναδέλφων, για τη διευκόλυνση και οργάνωση του εσωτερικού μας διαλόγου με τη διεξαγωγή έκτακτης γενικής συνέλευσης και δημοψηφίσματος όσο ακόμα υπήρχε χρόνος και, τελικά, για τη συνδιαμόρφωση ρεαλιστικών θέσεων για την ενοποίηση του πρώτου βαθμού, που να είναι δυνατόν, στο πλαίσιο εκατέρωθεν συμβιβασμών, να υποστηριχθούν από τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων. Μη κάνοντας τίποτα από αυτά, το απερχόμενο Προεδρείο οδήγησε τον εσωτερικό διάλογο σε πλήρη κατάρρευση και έστρωσε τον δρόμο στο διχασμό του Σώματος.

Η κατάσταση αυτή, εν μέσω της οποίας πορευόμαστε προς τις επερχόμενες αρχαιρεσίες, είναι επικίνδυνη για την ενότητα της Ένωσής μας. Πέρα από το γενικότερο κλίμα καχυποψίας και τις ατομικές αντιπαραθέσεις μεταξύ συναδέλφων, σύμπτωμα αυτής της κατάστασης είναι και η ύπαρξη υποψηφιοτήτων οι οποίες ουσιαστικά απευθύνονται σε τμήμα μόνον του Σώματος, οι παροτρύνσεις προς τους πρώην Ειρηνοδίκες να ψηφίσουν μόνον πρώην Ειρηνοδίκες και η καλλιέργεια της αντίληψης ότι διακύβευμα των εκλογών είναι το αν θα κυριαρχήσουν οι Πρωτοδίκες ή οι πρώην Ειρηνοδίκες. Τέτοιες προσεγγίσεις, προφανώς, τροφοδοτούν περισσότερο τον ήδη υφιστάμενο διχασμό, εντείνουν τις συγκρούσεις μεταξύ συναδέλφων και είναι τελικά εν δυνάμει επικίνδυνες για την ίδια την ενότητα της Ένωσής μας. Σε κάθε περίπτωση, ο διχασμός και η περιχαράκωση, που οι φωνές αυτές εισηγούνται, τίποτα ωφέλιμο δεν έχουν να προσφέρουν στο σύνολο των συναδέλφων του πρώτου βαθμού που από τον Σεπτέμβριο θα μοιραζόμαστε τα ίδια έδρανα στα Πρωτοδικεία. Η ενοποίηση είναι πια νομοθετική πραγματικότητα, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε με όρους πραγματικότητας και όχι δονκιχωτισμού ή ρεβανσισμού. Ο μοναδικός δε χώρος αντιμετώπισης των υπαρκτών προβλημάτων και εξεύρεσης συμβιβαστικών λύσεων εφαρμογής του ήδη ψηφισμένου νόμου είναι η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, όπως πάντοτε συνέβαινε.

Πέρα όμως από την επίδρασή τους στις σχέσεις μεταξύ των συναδέλφων, τέτοιες διχαστικές προσεγγίσεις δεν είναι χρήσιμες για τον ίδιο τον δικαστικό συνδικαλισμό. Αν και, όπως είναι λογικό, αυτή τη στιγμή η ενοποίηση του πρώτου βαθμού βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεών μας, η Ένωση δεν μπορεί να είναι μονοθεματική. Η διασφάλιση και ενίσχυση της δικαστικής ανεξαρτησίας, η υπεράσπιση συναδέλφων που δέχονται επιθέσεις, η συμβολή στον επιστημονικό διάλογο και την προαγωγή της νομικής επιστήμης, οι οικονομικές και άλλες διεκδικήσεις μας αποτελούν θέματα με τα οποία πρέπει αυτονοήτως να ασχολείται η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και τα οποία είναι ως επί το πλείστον κοινά για όλα τα μέλη της. Με βάση τη μέχρι σήμερα στάση και τις θέσεις τους επί του συνόλου των ζητημάτων αυτών πρέπει να κριθούν οι υποψήφιοι στις επερχόμενες αρχαιρεσίες και όχι με βάση τον βαθμό ή την προέλευσή  τους.

Αλλά και στα ζητήματα εκείνα στα οποία πράγματι υφίστανται αντικρουόμενα συμφέροντα, η επιλογή μιας δικαστικής ένωσης δεν μπορεί να είναι η λογική της επικράτησης των συμφερόντων των μεν έναντι των δε. Αυτό με βεβαιότητα θα απονομιμοποιούσε την Ένωση ως εκπρόσωπο του συνόλου των μελών της, θα δημιουργούσε διασπαστικές τάσεις και τελικώς θα την αποδυνάμωνε με αποτέλεσμα να αδυνατεί να επιτελέσει τον ρόλο της, προς βλάβη όλων. Ιδίως μάλιστα τη στιγμή που ο νομοθέτης έκρινε ότι η διχοτόμηση του πρώτου βαθμού έπρεπε να λάβει τέλος, οποιαδήποτε σκέψη συνδικαλιστικής διάσπασης των πρωτοβάθμιων δικαστών θα ήταν αυτοκαταστροφική. Φωνές που δίχαζαν ή εκπροσωπούσαν ορισμένους μόνον συναδέλφους ακούστηκαν πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά το μοναδικό αποτέλεσμα που έφεραν ήταν η αποδυνάμωση των συναδέλφων που υποτίθεται ότι εξυπηρετούσαν. Φάνηκε, εξάλλου, το προηγούμενο διάστημα ότι η προβολή μαξιμαλιστικών και ανεδαφικών αιτημάτων, τα οποία αντικειμενικά εκφράζουν μία μερίδα μόνο των συναδέλφων, ή οι φωνές υποτίμησης συναδέλφων από συναδέλφους, δεν είναι σε θέση να οδηγήσουν σε θετικά αποτελέσματα για κανέναν. Αντιθέτως, αυτή που δικαιώθηκε ήταν η τακτική της ομάδας μας, καθώς με τις παρατηρήσεις και τα επιχειρήματά μας, λέγοντας πάντοτε την αλήθεια ακόμα κι όταν αυτή κοστίζει και χωρίς να διαιρούμε τους συναδέλφους του πρώτου βαθμού δικαιοδοσίας, κατορθώσαμε να πετύχουμε θετικές αλλαγές στο νομοσχέδιο της ενοποίησης την παραμονή της ψήφισής του, ακόμα και από τη θέση της μειοψηφίας του Δ.Σ.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στις επόμενες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε, στο πλαίσιο της ενοποίησης του πρώτου βαθμού αλλά και ανεξάρτητα από αυτή, έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη από μία Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων αποτελεσματική και μαχητική. Από μία Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων που θα προχωράει με ενότητα, εκφράζοντας όλους τους συναδέλφους και θα προωθεί τη μεταξύ μας αλληλεγγύη και όχι τις συγκρούσεις και τις διασπαστικές τάσεις. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να αφήσουμε στο παρελθόν τόσο τη διγλωσσία του απερχόμενου προεδρείου, όσο και τον διχασμό στον οποίο έχουμε οδηγηθεί. Για όλα τα παραπάνω, καλούμε τους συναδέλφους να στηρίξουν με την ψήφο τους το σύνολο της ομάδας μας, που αποτελείται, πέρα από εμάς, από τον Χριστόφορο και τον Χαράλαμπο Σεβαστίδη, τον Παντελή Μποροδήμο, τον Μιχάλη Τσέφα, τον Γιάννη Ασπρογέρακα και την Ακριβή Ερμίδου.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

Ιωάννης Ασπρογέρακας, Πρόεδρος Πρωτοδικών Αθηνών

Διανύουμε μια εποχή, που από τη μια οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του κράτους δικαίου στην χώρα μας, όπως αυτές αποτυπώνονται στο από 7-2-2024 ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την ετήσια έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2023 και από την άλλη η αυξανόμενη δυσπιστία των πολιτών στην ανεξάρτητη και έντιμη λειτουργία της Δικαιοσύνης, δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο άσκησης του δικαιοδοτικού μας έργου και αποδυναμώνουν το θεσμικό μας ρόλο στην συνείδηση του ελληνικού λαού.

Το Σύνταγμα και Διεθνείς Συμβάσεις μας περιβάλλουν με υψηλές εγγυήσεις ισοβιότητας,  υπηρεσιακής κατάστασης, ιδιαίτερης μισθολογικής μεταχείρισης, ενώ παράλληλα προβλέπονται ασυμβίβαστα και απαγορεύσεις, με στόχο την προάσπιση της δικαστικής ανεξαρτησίας κατά την άσκησης του λειτουργήματός μας. Η ανεξαρτησία όμως του δικαστικού λειτουργού δεν είναι δεδομένη, καθώς η παραδοσιακή τριμερής διάκριση των εξουσιών, που αποτελεί τη βάση της και ανάγεται ιστορικά στην πολιτική σκέψη του Μοντεσκιέ, ως πρότυπο πολιτειακής οργάνωσης, έχει μάλλον υποχωρήσει υπό το βάρος παράτυπων παρεμβάσεων της εκτελεστικής εξουσίας στη λειτουργία της δικαστικής. Η διάβρωση αυτής όμως επέρχεται και συγκαλυμμένα με την επίκληση, ενόψει σημαντικών υποθέσεων, από εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας, περί δικαστικών αποφάσεων που πρέπει να αντανακλούν το λεγόμενο κοινό περί δικαίου αίσθημα ή που είναι μεν σεβαστές, αλλά δεν είναι υπεράνω κριτικής. Οι τελευταίοι όμως οφείλουν να γνωρίζουν ότι η λειτουργική ανεξαρτησία του Δικαστή δεν συμβαδίζει αναγκαστικά με τις όποιες ευμετάβλητες πλειοψηφικές κοινωνικές γνώμες, αλλά αντίθετα στηρίζεται μόνο στο σεβασμό του συντάγματος και των νόμων, ενώ από την άλλη οι δικαστικές αποφάσεις είναι υπεράνω κυβερνητικής ή άλλης κρατικής κριτικής, όπως αυτό επιτάσσει η θεμελιώδης αρχή της διάκρισης των εξουσιών, το μοναδικό καθήκον τους δε είναι να συμμορφώνονται σ’ αυτές και να τις εκτελούν.

Η δικαστική ανεξαρτησία ως εκ τούτου πρέπει να αποτελεί μια διαρκή συνειδησιακή επιλογή του κάθε δικαστικού λειτουργού, ως υπεύθυνου πολιτικού και ιστορικού υποκειμένου και να επιβεβαιώνεται μέσω της προσωπικής στάσης του τελευταίου κατά την διάρκεια του υπηρεσιακού του βίου.  Στο πλαίσιο αυτό η Ενδε έχει εκ της θεσμικής της αναγνώρισης όχι μόνο την υποχρέωση να την υπερασπίζεται όταν αυτή απειλείται από εξωγενείς παράγοντες, αλλά κυρίως με ολοκληρωμένες θέσεις και προτάσεις να περιφρουρεί τη συνταγματική της κατοχύρωση. Έτσι:

Α) Αποτελεί όχι σπάνιο φαινόμενο η ανάληψη δημοσίων θέσεων και αξιωμάτων από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς αμέσως μετά την αφυπηρέτηση τους. Η νομοθετική λοιπόν πρόβλεψη συγκεκριμένου χρονικού περιορισμού από το τέλος της υπηρεσιακής σταδιοδρομίας των δικαστικών λειτουργών και την ανάθεση από την εκτελεστική εξουσία υψηλών αμειβομένων δημοσίων θέσεων, αποτελεί αυτονόητη προϋπόθεση, ώστε η επιλογή συγκεκριμένου προσώπου να απομακρύνεται χρονικά από την άσκηση των δικαστικών καθηκόντων και να μην δημιουργούνται υπόνοιες για αθέμιτη διασταύρωση των εξουσιών. Αποτελεί δε αίτημα της πλειοψηφίας του δικαστικού σώματος, που αναδείχθηκε ευστόχως στο δημόσιο λόγο ήδη από τον Απρίλιο του 2013 από τους Χριστόφορο και Χαράλαμπο Σεβαστίδη. Η πρόσφατη δε νομοθετική πρωτοβουλία κάλυψης της θέσης του Προϊσταμένου της Δικαστικής Αστυνομίας από δικαστικό λειτουργό που έχει αφυπηρετήσει τουλάχιστον δύο (2) χρόνια πριν από την έκδοση της δημόσιας πρόσκλησης υποβολής αιτήσεων (βλ. άρθρο 3 ν. 4963/2022, όπως τροποποιήθηκε με ν. 5049/2023) κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Η Ένωση πρέπει να επανέλθει και να διεκδικήσει τη γενικότερη νομοθετική ρύθμιση του συγκεκριμένου ζητήματος, χωρίς υποκριτικές αγκυλώσεις σε απόψεις περί περιορισμού στο δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας των συνταξιούχων συναδέλφων, διότι όπως όλοι οι προβλεπόμενοι, στο σύνταγμα και στους νόμους, περιορισμοί σε σχέση με τους δικαστικούς λειτουργούς, έτσι κι αυτός επιδιώκει έναν απόλυτα θεμιτό σκοπό, που είναι ανάλογος της διασφάλισης της ανεξαρτησίας τους έναντι των εκπροσώπων των δύο άλλων εξουσιών, θα έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και τέλος θα μόνο αφορά την κατάληψη δημοσίων αξιωμάτων και θέσεων και όχι άλλη ιδιωτική δραστηριότητα. Η θέση μας αυτή καθιστά ακόμη πιο επιτακτικό τον καθορισμό της συνταξιοδοτικής κατάστασης των δικαστικών λειτουργών σε συμφωνία με την σχετική συνταγματική επιταγή και σε συμμόρφωση με τις σχετικές πρόσφατες αποφάσεις της  Ολομέλειας του ΕΣ (που έκριναν ως αντισυνταγματικές τις μνημονιακές περικοπές), ως κατάλληλο θεσμικό αντίβαρο  ώστε οι τελευταίοι να διαβιούν αξιοπρεπώς και να περιοριστεί οποιαδήποτε σκέψη μελλοντικής «τακτοποίησης».

Β) Ενόψει της επικείμενης συνταγματικής αναθεώρησης, η Ένωση οφείλει να διαμορφώσει θέσεις και να συμπορευτεί με τους επιστημονικούς φορείς,  που ζητούν τη μεταρρύθμιση του τρόπου της εκλογής των ηγεσιών των Ανωτάτων Δικαστηρίων, ώστε να δικαιολογείται με βάση ένα ευρύτερο consensus η αξιοσύνη των κρινομένων. Ήδη, από την προηγούμενη αναθεώρηση του 2018 επιχειρηματολογήσαμε υπέρ της συμμετοχής ενός διευρυμένου σώματος δικαστών που θα προτείνει συγκεκριμένο αριθμό υποψηφίων μεταξύ αρχαιότερων ανωτάτων δικαστών και η τελική επιλογή θα λαμβάνει χώρα με αυξημένα ποσοστά  κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, θέση που θεωρούμε ότι θα διευρύνει τη δημοκρατική νομιμοποίηση και θα ενισχύσει τη διαφάνεια στην επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης.  Έχουμε λάβει επίσης σαφή θέση κατά της αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης των δικαστικών λειτουργών, διότι υπό τις σημερινές συνθήκες εξασφαλίζει την καλύτερη δυνατή ισορροπία μεταξύ βαθμολογικής εξέλιξης, ανανέωσης του σώματος με νεοεισερχομένους και αξιοποίησης της γνώσης και της εμπειρίας των παλαιοτέρων δικαστών.

Γ) Ο αποκλεισμός τα τελευταία έτη της Ένωσης από νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, όπου αυτές συστήθηκαν, για βασικά νομοθετήματα που αφορούν, είτε στη λειτουργία της δικαιοσύνης, είτε σε τροποποίηση βασικών κωδίκων της υπηρεσιακής μας καθημερινότητας και η αντικατάσταση τους από  άτυπες επιτροπές, αποτελούμενες από αποσπασμένους δικαστές σε διοικητικές θέσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης, οι οποίοι, ανεξαρτήτως της νομικής τους επάρκειας, κατά τεκμήριο δεν εκπροσωπούν τους συναδέλφους, εγείρουν ζητήματα παραβίασης πρακτικών καλής νομοθέτησης, αφού περιορίζουν το θεσμικό διάλογο και την επιστημονική συζήτηση. Η Ένωση λοιπόν δεν μπορεί να αρκείται στην ολιγόλεπτη ακρόαση των επιστημονικών φορέων κατά τη διαδικασία της διαβούλευσης των νόμων, όπου τα περιθώρια παρέμβασης και νομοτεχνικών βελτιώσεων είναι περιορισμένα, αλλά οφείλει να υποστηρίξει καταρχάς την ανάγκη σύστασης νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, όπου αυτό απαιτείται, με την ευρύτερη συμμετοχή εκπροσώπων των νομικών επαγγελμάτων και μελών της, ώστε να αποκτήσει και πάλι τον επιστημονικό της χαρακτήρα, αλλά και να συμβάλει με τη σωρευμένη εμπειρία της στην ποιοτικότερη και αποτελεσματικότερη απονομή της δικαιοσύνης.

Δ) Οι προτάσεις περί περιορισμού ή ακόμα και αντικατάστασης της ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας με συνοπτικές διατάξεις, υπό το πρόσχημα της ταχύτητας των δικαστικών διαδικασιών, μετατρέπει στην πραγματικότητα τη δικαστική απόφαση σε διαδικαστική διαδικασία. Η σημασία της αναδεικνύεται περισσότερο τα τελευταία χρόνια,  με τη συστηματική και χειραγωγούμενη διαμόρφωσή της κοινής γνώμης σε εκκρεμείς υποθέσεις, μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, στην οποία συμμετέχουν και κοινωνικές ομάδες και οργανώσεις, αναλόγως των αντικρουόμενων συμφερόντων και ατομικών ή συλλογικών επιδιώξεων που θέλουν να ικανοποιήσουν. Η αιτιολογημένη λοιπόν δικαστική απόφαση που εκδίδεται υπό τις δεδομένες συνθήκες σε μεταγενέστερο κατά βάση χρόνο, μπορεί να αντέξει τη συνθηματολογία, την αναμενόμενη κοινωνική κριτική, αλλά και την καλόπιστη επιστημονική αντίρρηση, να προστατέψει δε τον συντάκτη της από κάθε είδους ισχυρά συμφέροντα που πιθανώς θίγονται, ακόμα και από πιθανές διαδικασίες εσωτερικού πειθαρχικού ελέγχου. Εξασφαλίζει όμως και τη διαφάνεια ως προς τη διαδικασία παραγωγής της και ως προς τη γνωστική διαδικασία που θεμελιώνει το διατακτικό της, προστατεύοντας και τον ίδιο το πολίτη από τυχόν αυθαιρεσίες, με τον έλεγχο της ορθότητας της. Άλλωστε, αιτιολογημένη δεν είναι η κατά κύριο λόγο εκτενής δικαστική απόφαση, αλλά η ουσιαστική αντιμετώπιση των ζητημάτων που εισάγονται προς επίλυση. Δεν πρέπει να αποτελεί επιστημονική πραγματεία, αλλά επιστημονικό συλλογισμό υπαγωγής πραγματικών περιστατικών στη νομική διάταξη. Δεν φέρει το χαρακτήρα μορφής «απολογίας» του δικαστή, όπως συνειδητά καλλιεργείται από την αντίθετη άποψη, ούτε πρέπει να καταντήσει διεκπεραιωτική πράξη, που θα κλονίσει την ανεξαρτησία μας. Και τον κίνδυνο αυτό, μπορεί να αποτρέψει η συμβολή της Ενδε στην προάσπιση της,  έναντι των επικίνδυνων σειρήνων της κατάργησή της.

Και Ε) Η επανειλημμένη απαξιωτική συμπεριφορά μικρής μερίδας δικηγόρων και οργανωμένων πολιτών με προπηλακισμούς σε βάρος δικαστικών λειτουργών, αλλά και περιστατικών άσκησης βίας σε βάρος τους, που παρεμποδίζονται ακόμα και στην άσκηση των καθηκόντων τους, λαμβάνει διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου, που η πολιτεία δείχνει να ανέχεται ή να αδιαφορεί να αντιμετωπίσει. Η στάση αυτή όμως της αποκαθήλωσης του σεβασμού στις συνταγματικά προβλεπόμενες διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης αποτελεί μια ακόμα μορφή συστηματικής απαξίωσης του κράτους δικαίου στη χώρα μας. Χρέος του νέου προεδρείου είναι να αναλάβει πρωτοβουλίες θεσμοθέτησης ενός επαρκούς σχεδίου φύλαξης και ασφάλειας σε όλα τα δικαστικά καταστήματα, αλλά κι ενός αποτελεσματικού νομοθετικού δικονομικού πλαισίου στη διαδικασία της πολιτικής και ποινικής δίκης, με διευρυμένες δυνατότητες πειθαρχικού ελέγχου σε βάρος δικηγόρων που μετέρχονται τέτοιου είδους βάναυσες συμπεριφορές.

Η Ενδε έχει ανάγκη από εκπροσώπους που μπορούν να αγωνιστούν με υπευθυνότητα για την ευόδωση των ως άνω στόχων, που κατοχυρώνουν στην πράξη τον δικαστικό λειτουργό, ως κεντρικό κρατικό όργανο του δικαστικού συστήματος, εγγυητή των βασικών πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων, καθώς και των ατομικών ελευθεριών. Έχει ανάγκη από εκπροσώπους που θα διαχειριστούν με σοβαρότητα την  εφαρμογή του  νέου  νόμου για την ενοποίηση,  τα προβλήματα  που τυχόν  θα ανακύψουν, καθώς και τις αναγκαίες  αλλαγές  στον Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων  και Κώδικα  Πολιτικής Δικονομίας. Στο ίδιο πνεύμα μαζί με τον Χριστόφορο και τον Χαράλαμπο Σεβαστίδη, τον Παντελή Μποροδήμο, τον Μιχάλη Τσέφα, τον Χρήστο Φαρσαλιώτη, την Ακριβή Ερμίδου και τον Ζάχο Παλιούρα, ζητάμε την εμπιστοσύνη σας στις επερχόμενες εκλογές της 26^ης Μαΐου/2 Ιουνίου 2024.